XXVI

                Mai powoli wspinała się po schodach, w głowie układając sobie plan rozmowy. Wiedziała, że z Aaronem nie pójdzie jej tak łatwo jak z Leo. Ale musiała się ubezpieczyć, a on był jedyną osobą, która nadawała się do jej planu. Nie chciała tego robić. Do tego stopnia, że miała ochotę wrócić i kazać Sebastianowi jechać do rezydencji. Ale nie mogła spokojnie odejść, zostawiając to za sobą.

                Nacisnęła dzwonek do drzwi. Przez chwilę nic się nie działo, ale nagle rozległ się szczęk otwieranego zamka i w progu stanął Tarver. Był w luźnych spodniach i jasnym T-shircie. Włosy miał w nieładzie, a półprzymknięte oczy sugerowały, że drzemał. Na jej widok jednak całkowicie się rozbudził.

                - Mai? – spytał zszokowany. – Co ty…?

                - Wiem, że nie powinnam tu przychodzić – przerwała mu. – Muszę z tobą jednak pogadać o czymś ważnym. Potem przysięgam, że zniknę z twojego życia.

                Posmutniał, lecz nie odpowiedział. Odsunął się tylko, by mogła wejść. Zamknął za nią drzwi i wskazał na kanapę.

                - Chcesz coś do picia? – spytał ponuro.

                - Nie trzeba, to nie zajmie długo – wyjęła teczkę z torebki. – Chcę tylko, byś to podpisał.

                Aaron czytał w milczeniu, a im bliżej do końca, tym jego twarz stawała się coraz bledsza.

                - Co… to jest? – szepnął zszokowany.

                - Testament. Chcę, byś przejął firmę i część mojego majątku.

                Sebastian siedział w aucie, niecierpliwie stukając palcami w deskę rozdzielczą. Wyjął z kieszeni marynaki telefon, który dostał od pani, kiedy zamieszkał w rezydencji. Czekał na jakikolwiek znak, sygnał, by natychmiast do niej dołączyć. Lecz urządzenie milczało. Odchylił głowę do tyłu i westchnął przeciągle. Odkąd zdał sobie ze wszystkiego sprawę, jego życie stało się strasznie skomplikowane. Zaczął odczuwać emocje, których nigdy nie chciał poznać. Jak na przykład strach. Bał się końca, który przewidziała Mai. Wiedział, że niedługo dopełni ona swojej zemsty. A wtedy on będzie musiał ją unicestwić. Na zawsze wymazać z tego świata. Nie był na to gotowy.

                Zaśmiał się pod nosem. Miała rację, był żałosny. Potężny demon uwiedziony przez ludzką istotę. Śmiechu warte.

                - Dlaczego? – spytał Tarver. Miał szeroko otwarte oczy. Był przerażony.

                - Bo niedługo umrę. A jeśli mam już komuś oddać firmę, najlepiej, by nie był to ktoś zaślepiony pieniędzmi i sławą. A znam tylko jedną taką osobę.

                - O czym ty w ogóle mówisz?! – krzyknął rozpaczliwie chłopak. Rzuciła mu zimne spojrzenie.

                - Niczego nie zmienisz. Decyzja zależy od ciebie; podpiszesz teraz, lub kiedy prawnicy przyjdą do ciebie za kilka tygodni, by wypełnić moją ostatnią wolę. Wybieraj.

                Brunet milczał. Patrzył na nią zbolałym wzrokiem.

                - Co zamierzasz zrobić? – szepnął.

                - Skończyć to wszystko. Zemścić się i dopełnić swojego żywota. Zabić tych, którzy odebrali mi wszystko.        

                - Innymi słowy idziesz na śmierć.

                Nie odpowiedziała, ale jej milczenie samo w sobie było potwierdzeniem.

                - Błagam, nie rób tego. Mai, ja… - zawiesił głos. W jego oczach pojawiły się łzy.

                - Nic nie zdziałasz. Wszystko już jest zaplanowane. To nasze ostatnie spotkanie.

                - Błagam… nie umieraj.

                - Nie proś o to.

                Nastąpiła ciężka cisza. Na moment wzrok dziewczyny złagodniał.

                - Wybacz, Aaron – szepnęła. – Ale muszę to zrobić. Żyłam tylko dla tej chwili i nie cofnę się przed niczym. Nie boję się, ani nie smucę, więc ty też bądź spokojny.

                - Jak mogę być spokojny, wiedząc, że chcesz popełnić samobójstwo?! – krzyknął.

                - Normalnie – odparła. – Zapomnij o mnie i żyj dalej. Dałeś mi coś, o czym zapomniałam dawno temu. I jestem ci za to wdzięczna. Dzięki tobie jestem… szczęśliwa. Dlatego też daję ci możliwość na spełnienie marzeń. Chciałeś podróżować. Będziesz miał środki. Z firmą zrobisz, co chcesz, nie zależy mi na niej. Twoje życie będzie takie, jak chciałeś. Więc podpisz to i pozwól mi odejść.

                - Nie chcę tego wszystkiego. Chcę byś żyła – głos mu się załamał.

                Mai pokręciła głową.

                - Nie… nie – podała mu długopis.

                Łzy płynęły mu po twarzy, jednak wziął go i powoli podpisał dokument. Podał papier dziewczynie i z błagalnym spojrzeniem szepnął:

                - Błagam… wiem, że chcesz to zakończyć, ale… wróć. Przeżyj.

                Wstała i ruszyła w stronę drzwi.

                - Wybacz, ale to niemożliwe – Odwróciła się, stojąc już na korytarzu. – Żegnaj, Aaron. Dziękuję.

                Szybko ruszyła po schodach, by chłopak jej nie dogonił, gdyby zmienił zdanie. Nie czuła smutku. Tylko ulgę, że nic już jej nie zatrzymuje. Wkrótce, to wszystko się skończy.

               

                Sebastian nie zauważył, że nadchodzi. Przez chwilę stała koło auta, patrząc na jego zbolałą twarz. Opierał głowę o zagłówek. Miał zamknięte oczy. Zwalczyła przemożoną chęć otwarcia drzwi i pocieszenia go. Zamiast tego obeszła pojazd i wsiadła do środka.

                Na dźwięk pociąganej klamki, lokaj gwałtownie otworzył oczy i odwrócił głowę. Wpatrywał się intensywnie w dziewczynę, jednak ta patrzyła przed siebie.

                - Pani… - zawiesił pytająco głos.

                - Wracajmy – mruknęła.

                - Jak sobie życzysz – odparł posłusznie.

               

                Jechali w milczeniu. Jak na godziny szczytu, drogi były zaskakująco puste. Jednak atmosfera w pojeździe była ciężka, a nastrój czarnowłosej jeszcze bardziej pogarszał sprawę. Incydent z rana, oraz wszystkie rozmowy potem wyczerpały ją psychicznie. Chciała od tego uciec, lecz wiedziała, że nie może. Zamiast więc unikać trudności, postanowiła odłożyć je na później, gdy będzie miała czystszy umysł.

                Westchnęła ciężko i przymknęła oczy. Była zmęczona. Poprosiła więc zemstę, by poczekała chwilę. Tylko krótką chwilkę…

                Demon patrzył na Mai i słuchał jej miarowego oddechu. Kiedy spała, jej twarz nabierała łagodnego wyrazu. Znikały wszelkie troski oraz maska, którą nakładała w obecności innych. Nie chciał jej budzić. Pragnął, by ten spokój już pozostał. Obszedł więc samochód i delikatnie wziął dziewczynę na ręce. Mruknęła coś przez sen i wtuliła twarz w jego frak. Poczuł uścisk w piersi.

                Wszedł po schodach i położył panią na łóżku. Zdjął jej płaszcz i buty i przykrył kołdrą. Westchnęła. Ten widok sprawiał, że miał ochotę ją dotknąć. Tylko wtedy mógł to zrobić.

                Położył więc jej dłoń na policzku. Jak zwykle, jej skóra była nienaturalnie chłodna. Przejechał kciukiem po twarzy, chłonąc to uczucie.

                - Jestem żałosny – szepnął do siebie. – Jednak nic z tym nie mogę zrobić. Jak mogłem być tak ślepy? Zakochałem się w człowieku – zachichotał.

                Wstał i ruszył w stronę wyjścia. Nie obejrzał się za siebie, nie zauważył więc, że jego pani miała otwarte oczy.

~*~

                Mai stała przy granitowym blacie w kuchni i zawzięcie ugniatała ciasto. Wyglądała uroczo w niedbale związanych włosach, białym fartuchu i z mącznymi smugami na twarzy. Stała do Sebastiana bokiem, więc nie zauważyła, jak wchodził. Miała zabawnie zacięty wyraz twarzy. Długie kosmyki wymykały się z gumki i opadały jej na klatkę piersiową lub plecy. Co jakiś czas odgarniała je ręką, zostawiając więcej białych smug.

                - Co panienka wyprawia? – zaśmiał się pod nosem.

                Odwróciła się gwałtownie. Albo mu się wydawało, albo na chwilę nadęła policzki.

                - Ciasteczka.

                - W takim razie, czemu mnie panienka o nie nie poprosiła?

                - Nie znasz przepisu. Poza tym, chciałam sama je zrobić – odparła i powróciła do ugniatania.

                - Myślałem, że panienka świetnie gotuje. Jednak teraz wygląda panienka dość… nieprofesjonalnie – zachichotał.

                - Przymknij się – burknęła.

                Brakowało mu tych przekomarzanek. Dlatego więc, z lekkim uśmiechem podszedł do dziewczyny i rozpuścił jej włosy. Nie zwracał uwagi na to, że zesztywniała i zaczął zbierać niesforne kosmyki do tyłu. Chyba po raz pierwszy był tak blisko niej. Jednak nic nie mówił i po chwili opuścił ręce i spojrzał na długą kitkę.

                - Od razu lepiej, czyż nie?

                Kiwnęła w milczeniu głową, biorąc do ręki wałek. Lokaj jednak wyjął go z jej ręki i wyjął chustę z kieszeni. Zwilżył ją delikatnie wodą i zaczął wycierać twarz dziewczyny.

                - Proszę uważać na mąkę. Ubrudziła się panienka – mruknął.

                - Sama mogę to zrobić – chciała się odsunąć, jednak demon przejechał jej materiałem po nosie, ucinając protesty.

                - Skończyłem  - oznajmił po chwili.

                Mai spojrzała na niego spod byka i wróciła do przerwanej czynności.

                - Zamiast niańczenia mnie, przynieś blachę i wyłóż ją papierem.

                - Tak, pani.

                Po chwili wrócił z żądanymi przedmiotami. Czarnowłosa wykrajała szklanką okrągłe kształty z ciasta.

                - Mogę w czymś jeszcze pomóc? – spytał.

                - Weź konfiturę truskawkową i nakładaj czubatą łyżeczkę między dwa krążki – poleciła.

               

                Pracowali tak przez dłuższą chwilę, z rzadka się odzywając. Napięcie opadało, a możliwość zajęcia się pracą relaksowała. Oboje układali różne sprawy w głowach, pozwalając sobie na chwilę odpoczynku. Jednak jedna rzecz ciągle nie dawała Sebastianowi spokoju.

                - Czemu przepisała panienka firmę Aaronowi Terverowi?

                Dziewczyna zerknęła na niego zdziwiona i na chwilę przerwała klejenie ciasteczek.

                - I tak musiałam coś z nią zrobić… wiem, że to duża odpowiedzialność, ale byłam mu coś winna. Nie lubię zostawiać długów. Tak więc rozwiązałam dwa problemy na raz – odparła.

                - Rozumiem – poczuł ulgę. Cieszył się, że nie stało za tym nic więcej.

                - Pochyl głowę – powiedziała i sięgnęła do półki.

                Schylił się, czując słodki zapach swojej pani. Otwierając drzwiczki musnęła jego głowę ramieniem. Wyjęła olejek miętowy i wróciła do poprzedniej pozycji. Choć kontakt był chwilowy, przeszły go dreszcze. Zapragnął więcej.

                - Weź drugi pędzel. Będziemy smarować ciastka olejkiem – oznajmiła, nieświadoma burzy, która trwała w jego ciele.  

                Lekko drżącymi dłońmi zaczął robić to, co mu kazała. Spokojnie.

                - Sebastian…? – usłyszał głos.

                - Tak? – odparł szybko.

                - Coś się stało?

                - Nie, wybacz, pani. Zamyśliłem się.

               

                Stał przed piekarnikiem i patrzył putnym wzrokiem w szybę. To nie było normalne. Mai założyła ręce na piesi i stanęła przed demonem.

                - Co jest? – spytała stanowczo.

                Przez chwilę wpatrywał się w nią, lecz nagle odwrócił wzrok.

                - Nic poważnego, naprawdę.

                - Odpowiedz.   

                Westchnął.

                - Dobrze było panienkę zobaczyć tak zadowoloną. Ulżyło mi – powiedział. Zmrużyła podejrzliwie oczy.

                - I?

                - I że powinienem już iść.

                - Dlaczego? Posprzątałeś rano całą rezydencję, a obiad jest przyszykowany – drążyła.

                - Proszę zrozumieć, ciężko jest mi się kontrolować – pokłonił się lekko, z kamienną twarzą.

                Zamrugała zaskoczona. Po chwili jednak kiwnęła smutno głową.

                - Dobrze. Idź, jeśli musisz.

                - Tak, pani.

                Patrzyła za nim przez dłuższą chwilę. Jej też było ciężko. Ale nie mogła. Nie teraz.

~~*~~

                Uh, znowu z opóźnieniem. Mogę usprawiedliwić się wycieczką i bieganiem po szkole o podwyższenie ocen na zakończenie, ale co tam. Mam nadzieję, że rozdział się spodoba i mnie nie zabijecie ;)