XXIII

                Luke wręcz podskakiwał, czekając na dziewczynę przed schodami. Ten widok sprawił, że ciężar w jej klatce piersiowej lekko zelżał. Ich problemy mogą zaczekać. Teraz należało się zająć chłopcem.

                - Gotowy na długą wycieczkę? – spytała. Blondyn rozpromienił się.

                - Tak! Chodźmy!

                Opowiadała przez kilka godzin, oprowadzając niebieskookiego po rezydencji. Ten chłonął każde jej słowo, rozglądając się dookoła. Zagadywała go tak, by zapominał o miniętych pokojach lub zamkniętych szafkach, których nie chciała pokazywać dziecku. Jego świat był zupełnie inny od tego, który ona znała. Weselszy, czystszy.

                Gdy weszli do sali muzycznej, aż zamarł. Otworzył buzię z wrażenia, a jego wzrok skupiał się po kolei na każdym instrumencie w pokoju. Każdy miał swoje miejsce; był starannie wypolerowany i ustawiony.

                - Łał… Umiesz grać na wszystkich? – spytał.

                - Nie, nauka zajęłaby mi całe życie. Potrafię grać co najwyżej na kilku z nich. Ale Sebastian zagra chyba na każdym – umilkła po tym zdaniu. Nie chciała o nim mówić. Jednak nieświadomy jej stanu chłopiec załapał temat.

                - On mnie trochę przeraża.

                - Czemu?

                - Nie wiem… Czuję od niego coś dziwnego. Po prostu.

                Potem umilkł i podszedł do fortepianu. Spojrzał na Mai błagalnie. Ta uśmiechnęła się lekko i skinęła głową. Luke z uśmiechem uniósł klapę i usiadł na szerokim stołku. Jego palce przez chwilę gładziły śnieżnobiałe klawisze, a po chwili nieśmiało zaczął grać.

                Dziewczyna podeszła, zdziwiona.

                - Sonata księżycowa? – spytała.

                - Mhm – odparł wesoło, nie przestając grać. – Lubię Beethovena.

                - Hm.. mogę?

                Kiwnął głową, a ona usiadła obok i zaczęła grać niskie tony. Muzyka  niosła się cichym echem po pomieszczeniu, nadając brzmieniu głębi. Gdy skończyli, blondyn uśmiechnął się szeroko.

                - To było super!

                - Jeśli wczujesz się w utwór, ten zawsze będzie brzmiał super.

                Później zjedli obiad i ruszyli dalej. Obejrzeli oranżerię na dachu i zeszli na dół. Chłopiec biegał po podwórku, zachwycając się rybami w stawie i kolorowymi kwiatami, które zaczynały kwitnąć. Cały czas się uśmiechał.

                Gdy wrócili, ledwo żył. Oczy mu się zamykały,  bełkotał pod nosem zamiast mówić. Jednak widać było, że jest szczęśliwy. Mai wzięła go za rękę i zaprowadziła do sypialni. Tam Luke rzucił się na łóżko i zasnął od razu, jak jego głowa dotknęła poduszki. Dziewczyna cicho chichocząc przykryła go kołdrą i zgasiła światło.

                - Dobranoc – szepnęła na odchodnym.

               

                Usiadła przy biurku i włączyła laptopa. Zaczęła szukać. Przeczesywała serwery policyjne, zwykłe wiadomości i wiele innych. Wypatrywała jednej konkretnej rzeczy, by upewnić się w swojej teorii.

                W końcu znalazła. Oparła się wygodnie o oparcie krzesła i wcisnęła przycisk wmontowany w blat biurka. Po chwili do pomieszczenia wszedł Sebastian.

                - Tak, pani?

                Bez słowa odwróciła laptop w jego stronę. Zaciekawiony lokaj, pochylił się i zaczął czytać. Wielki nagłówek głosił: „MŁODY GENIUSZ NA KONCERCIE W LONDYNIE!”. Do artykułu dołączone było zdjęcie. Przedstawiało ono chłopca o jasnych włosach, grającego na fortepianie w teatrze.

                - To Luke – to nie było pytanie.

                Znów bez jakiegokolwiek komentarza, dziewczyna przełączyła stronę. Tym razem notka była o wiele krótsza, lecz o zupełnie innym wybrzmieniu. Obrzucano w nim pianistę z błotem za „okropny koncert”. To jedno wystąpienie zburzyło całą jego karierę. Zerknął na datę. Artykuł opublikowano pół roku temu.

                - Od tamtej pory zniknął ze sceny. Żadnych wzmianek, śladów. Po prostu zniknął – powiedziała cicho.

                - Skąd pochodzi?

                - Mieszka jakieś trzydzieści mil stąd. W bazach policji nie ma żadnej wzmianki o zaginięciu, więc albo porwano go niedawno i nie zaktualizowali jeszcze baz danych, albo po prostu nikt nie zgłosił porwania.

                - Co teraz panienka zrobi?

                - Porozmawiam z nim. Nie mam zamiaru go do niczego zmuszać. Jednak nie może tu zostać.

                Milczała przez chwilę bawiąc się warkoczem.

                - Znajdź jego rodzinę, ale nie kontaktuj się z nimi. Zdasz mi potem raport – rozkazała. Lokaj skłonił się i wyszedł.

               

                Napięcie jakie między nimi panowało było nie do zniesienia. Sprawa blondyna opóźniła konfrontację, jednak prędzej czy później dojdzie do kolejnej. Oboje to wiedzieli, jednak nadal trwali w ułudzie pokoju.       

                Demon westchnął. Odkąd odkrył przyczynę wszystkich ostatnich anomalii, było coraz gorzej. Zorientował się, że to nie była nagła zmiana, tylko trwało to od dłuższego czasu. Może nawet od samego początku. Po prostu ostatnie zajścia były swego rodzaju katalizatorem. Kroplą, która przelała czarę i spowodowała lawinę  zdarzeń.

                Otworzył drzwi i wyszedł za dwór. Skoczył w noc, by wykonać zadanie, które powierzyła mu jego pani.

                Mai wyłączyła komputer i wszystkie światła. Położyła się na łóżku, napawając ciemnością, która otulała ją niczym koc. Wciągnęła głęboko powietrze. Poczuła zapach jej szamponu, delikatną woń wanilii, którą kochała i czegoś jeszcze. Czegoś, co ją intrygowało, a jednocześnie irytowało. Coś… Czemu czuła tu  j e g o ? Przewróciła się na brzuch i wtuliła twarz w poduszkę, ale woń lokaja nie znikła. Był to aromat słodyczy, które tak często dla niej przyrządzał, z nutką tajemniczości, lepszą niż jakiekolwiek perfumy. To ona siała w jej umyśle taki mętlik, prześladowała ją po nocach.     

                Skuliła się w kłębek. Nie tylko Sebastian walczył z emocjami. 

~~*~~

Zastanawiam się, czy jutro czegoś nie dodać, bo tak jakoś ten rozdział jest przykrótki.... hm....