XXIV

Następnego ranka, obudził ją wesoły głos Luke’a.

                - No choodźmyy! – mówił głośno.

                - Paniczu, nie sądzę, by był to dobry…

                - No chodź! Jest już po dziewiątej! – przerwał Sebastianowi.

                Dziewczyna zaskoczona zerknęła na zegarek. Faktycznie, było w pół do dziesiątej. Z westchnieniem, usiadła na łóżku. W tej samej chwili do pokoju wszedł blondyn Na jej widok uśmiechnął się szeroko.

                - Mai! Już nie śpisz!

                - Mhm – mruknęła sennie, przeczesując palcami grzywkę.

                - Jej! Co dzisiaj porobimy?

                - Spokojnie, mały. Może najpierw się przebiorę?

                - A… przepraszam – zmieszał się lekko. – To ja…

                - Zaczekaj na mnie w salonie. Niedługo przyjdę.

                - Ok!

                Blondyn wybiegł radośnie z pokoju. Ledwo jego czupryna zniknęła za framugą, dziewczyna spoważniała i spojrzała na lokaja.

                - Więc?

                - Rodzice rozpaczliwie szukają syna, ale nikt nie wierzy, że go porwano. Krążą plotki, że uciekł, albo rodzina próbuje znów zwrócić na siebie uwagę – powiedział cicho.

                Dziewczyna skrzywiła się. Ludzka głupota i brutalność nie zna granic.

                - Porozmawiam z nim dzisiaj. Możesz odejść – mruknęła.

                Demon skłonił się i wyszedł. Zamyślona, nie zauważyła smutku w jego oczach.

                              

                Jakeś dziesięć minut później, siedziała już z chłopcem na kanapie, zajadając mini-kanapki na śniadanie. Wcześniej włączyli telewizor, więc głosy i śmiechy z jakiejś bajki wypełniały całe pomieszczenie.

                Luke wyglądał na zadowolonego.

                - Hej, mogę o czymś z tobą pogadać? – spytała po dłuższej chwili.

                - Mhm, a o czym? – niebieskooki spojrzał na nią ciekawie.

                - Nie tęsknisz za domem?

                - … tęsknię – odparł cicho. Uśmiech zniknął. – Ale boję się wrócić.

                - Czemu?

                - Bo… nie chcę znowu zawieść rodziców. Może byłoby dla nich lepiej gdybym zniknął?

                - Nie gadaj głupot – potargała mu włosy. – To, że jakiś krytyk wyżył się na tobie w swoim pisemku, nie znaczy, że twoja rodzina przestała cię kochać.

                - Skąd wiesz? – spytał zaskoczony.

                - Mówiłam, że pracuję w policji – uśmiechnęła się lekko. – Twoi rodzice cię szukają. Siostra na pewno się o ciebie martwi.

                - Ale…

                - Żadnych ale.

                Chwila ciszy.

                - Luke, lubisz grać na pianinie?

                - Kocham! – wykrzyknął, a oczy mu pojaśniały.

                - Więc wróć i pokarz im wszystkim. I nie graj dla krytyków. Graj dla siebie. Czerp przyjemność z tego, co robisz. Daj rodzicom powód, by byli z ciebie jeszcze bardziej dumni.

                - Ok! … Mai?

                - Tak?

                - Ale będę mógł cię czasem odwiedzać? Obiecałaś mi pokazać jak walczysz! – popatrzył na nią błagalnie.

                - Pewnie. Tylko spytaj się wcześniej o pozwolenie – znów potargała mu włosy.

                - Zgoda!

                - Skoro to już ustaliliśmy, to chciałabym jeszcze wiedzieć, jak się znalazłeś w lesie?

                - Średnio pamiętam – wyznał. – Wracałem ze szkoły do domu, gdy nagle poczułem, że ktoś mnie chwyta od tyłu. Obudziłem się związany w jakiejś furgonetce. Byłem sam i nie wiedziałem, co się dzieje. Jakoś wyplątałem się z tego sznurka, a gdy samochód zwolnił, wyskoczyłem i zacząłem biec. Potem obudziłem się tutaj – wzruszył ramionami.

                - Hm… okej. Nie bałeś się?

                - No co ty! – nadął się teatralnie.

                - Heh. Dzielny jesteś – uśmiechnęła się, lecz myślami była daleko stąd…

                Po południu rozległ się dzwonek. Mai złapała Luke’a za rękę i stanęła w krótkim korytarzu tuż przed wejściem. Sebastian otworzył drzwi, wpuszczając do środka chłodne powietrze. W wejściu stała kobieta średniego wzrostu o brązowych włosach i  jasnoniebieskich oczach. Trzymała za rączkę może pięcioletnią dziewczynkę, która wyglądała jak mniejsza, dziewczęca wersja chłopca, który stał obok czarnowłosej. Za nimi niespokojnie przechadzał się wysoki mężczyzna. Miał może trzydzieści lat i jasne włosy. To zdecydowanie byli rodzice Luke’a.

                Jak tylko go zobaczyli, od razu rzucili się w jego stronę.

                - Synku! – zaszlochała kobieta i przytuliła go.

                - Cześć, mamo.

                - Jesteś cały, nic ci nie jest? – dopytywał się ojciec.

                - Luuuuke! – krzyknęła głośno dziewczyna, wczepiając się w nogawkę blondyna.

                - Wszystko jest okej. Dzięki Mai! – krzyknął szeroko uśmiechnięty, wtulając się w rodziców.

                - Dziękujemy ci, jeśli możemy jakoś…

                - Nie ma potrzeby – przerwała im. – Po prostu sprawcie, by był szczęśliwy.

                - Dziękujemy – powtórzył mężczyzna i położył jej rękę na ramieniu.

                Starała się powstrzymać odruch cofnięcia się o krok i patrzyła jak szczęśliwa rodzina rusza w kierunku wyjścia. Już chciała się odwrócić i pójść na górę, gdy nagle poczuła jak Luke przytula ją mocno w pasie.

                - Dziękuję, Mai! Do zobaczenia! – pomachał jej na odchodnym i wybiegł na dwór.

                Dziewczyna patrzyła za nimi przez chwilę. Potem odwróciła się, a lokaj zamknął drzwi. Echo zamka przez chwilę odbijało się od ścian holu. Rezydencja znowu stała się cicha i pusta. I ponownie będzie sam na sam z demonem.

                - Wszystko w porządku, pani? – spytał.

                - Nie. Nic nie jest w porządku – odparła.

               

                Usiadła na łóżku, trzymając na kolanach laptopa. Przeglądała stare raporty i dokumenty. Kolejny element wskoczył na swoje miejsce, dając jej ogólny zarys obrazka.

                Domyślała się, co on przedstawiał. I wcale jej się to nie podobało.

~~*~~

               Powoli akcja się rozkręca, jednak znowu rozdział jest krótki. Myślę nad tym, żeby przez jakiś czas dodawać posty raz w tygodniu. Nie mam na nic siły, a wolałabym, żeby rzeczy, które Wam pokazuje miały jakąś treść i przyzwoitą długość :)

               Tak więc zobaczymy. Mam nadzieję, że chociaż Wam się spodobało ^^

Do napisania!