VII

               Leo chrząknął.

                - Wybacz, że znowu o tym, ale… gdybyś chciała jakiejś pomocy, ochrony, czy czegokolwiek, to daj mi znać, ok? Będę wtedy spokojniejszy – powiedział na jednym wdechu.

                Mai wiedziała, że jeśli mu nie ulegnie, będzie ją męczył aż nie rozwiążą sprawy. Znał się na swoim fachu i widział nie raz, jak pomimo środków zapobiegawczych, ludzie byli mordowani. Odwróciła się w jego stronę.

                - Zgoda. Na razie muszę jeszcze przemyśleć parę spraw, ale dam ci znać, jeśli będę czegoś potrzebować.

                - To dobrze.

                Zachowywał się dziwnie. Był zestresowany. Dziewczyna wiedziała, że nie przyszedł po to, by zaoferować jej pomoc.

                - Więc? – spytała w końcu.

                - Ekhem… chciałem spytać, czy jak to wszystko się skończy, wyskoczymy na kawę, czy coś? Mimo że jesteśmy partnerami, ledwo ze sobą rozmawiamy… jak nie chcesz, to nie musisz. To tylko luźna propozycja – mruknął.

                Mai patrzyła przez chwilę na Leo. Szczerze, nie chciała zbytnio się do kogokolwiek zbliżać. Musiała jednak zachować pozory. Śledczy nadawał się do tego idealnie. Do czasu.

                - Niech będzie – powiedziała. Mężczyzna spojrzał na nią zaskoczony i uśmiechnął się.

                - Fajnie. To ja nie przeszkadzam – odparł i wyszedł.

                Mai westchnęła cicho. Głupiec.

                Następnego dnia Leo wyjechał z samego rana. Dziewczynę męczył uśmiech, którym ją obdarzał za każdym razem, gdy ją widział. Wiedziała, że gdy tylko będzie sam, znów stanie się poważny i pogrąży w zadumie. Przez to zamartwianie się nie pociągnie długo.

                Po południu siedziała w swoim biurze. Pokój znajdował się koło jej sypialni. Na środku znajdowało się duże biurko zrobione z ciemnego drewna. Okno za krzesłem sprawiało wrażenie, że pokój jest większy niż w rzeczywistości. Półki na dokumenty pod ścianami były wypełnione po brzegi. Mai siedziała niedbale na krześle i czytała książkę. Po pewnym czasie kliknęła guzik wbudowany w blat. Chwilę potem Sebastian zapukał do drzwi.

                - Wejdź.

                - W czym mogę pomóc, panienko? – spytał aksamitnym głosem, kłaniając się lekko.  

                - Chcę abyś sprawdził, czy Leo ma rację – powiedziała.

                Długo się nad tym zastanawiała. Wiedziała, że powinna zrobić to od razu, ale poprzedniego dnia była zmęczona i musiała pozbierać myśli.

                - Czy życzy sobie panienka, bym poszukał czegoś szczególnego?

                - Tak. Wybadaj przeszłość Edwarda Johnsona. Dowiedz się wszystkiego, co może być przydatne – powiedziała, patrząc na lokaja. Musiała mieć dowód, że szef chce jej śmierci.

                - Oczywiście – odparł skłaniając głowę.

                Kiedy wyruszył, Mai błąkała się po domu szukając zajęcia. Potrzebowała chwili wytchnienia. Najpierw siedziała na dachu podziwiając widoki, jednak szybko zmarzła. Potem poszła do kuchni i zjadła mus czekoladowy, który stał w lodówce. Po pewnym czasie nogi same poniosły ją na trzecie, najwyższe piętro rezydencji. Otworzyła ciężkie, dębowe drzwi. Jej oczom ukazało się prawie puste pomieszczenie. Puste, jeśli nie liczyć instrumentów muzycznych powieszonych na ścianach, półek z nutami i pięknego, czarnego fortepianu stojącego na podwyższeniu po środku pokoju. Tak, dziewczyna kochała muzykę. Jednak nie lubiła, gdy ktoś inny słuchał jak gra. Dlatego robiła to tylko, kiedy Sebastian był poza murami posiadłości. Teraz otworzyła klapę i przejechała palcami po zimnych klawiszach instrumentu. Nacisnęła jeden z nich i rozległ się cichy, ciepły dźwięk, jakby zachęcając ją do grania. Usiadła na krześle i zaczęła grać. Pokój wypełnił się łagodną melodią, która często błąkała jej się po głowie, choć nie wiedziała skąd. Po kilku taktach zaczęła cicho śpiewać.

Za późno, by symulować

Za późno, by szeptać głupoty

Czuję te emocje

Zagubione w świetle księżyca

Podróżując przez bezkres nocy

Wszyscy ludzie są jak ptaki

Żyjący w klatce rozpaczy

Nie odlecą, dopóki ktoś nie złamie kłódki

Dotyk ust, nagle znika

To halucynacja, tylko zwykły sen

Zbliżam się, jestem niczym fala

I słyszę dźwięk rozpadającego się przeznaczenia

Splecione palce i błądzenie po omacku

Czy to grzech?

A może pułapka?

Niekiedy zamrożony płomień w mej piersi

Roztapia się i zaczyna znów płonąć

Więc zamykam oczy

Widziałam ten sen setki razy

Ale ten dzisiejszy jest…

                Nagle urwała. Spojrzała w bok. Sebastian stał w drzwiach i patrzył na nią w milczeniu. Może jej się zdawało, ale na jego twarzy zauważyła osłupienie.  

                Chrząknął cicho.

                - Proszę wybaczyć, że przeszkadzam, panienko. Skończyłem badać przeszłość pana Johnsona – powiedział cicho.

                Mai patrzyła na niego. Słyszał ją. Nie wyczuła go na czas. Była zła i zmieszana. Nie chciała by  k t o k o l w i e k  ją słyszał. Zwłaszcza Sebastian. Wstała i podeszła do niego.

                - Nic nie słyszałeś – powiedziała zimno i minęła go.

                Zeszła po schodach, kierując się do biura. Lokaj szedł cicho za nią. Był zaskoczony tym, że dziewczyna pamięta piosenkę, którą jej śpiewał gdy nie mogła zasnąć. Myślał, że jej nie pamięta. Nie powinna pamiętać. Poza tym pięknie śpiewała. Nie słyszał jeszcze człowieka z takim głosem. Oni nie uznaliby go za tak niezwykły, jednak Sebastian  c z u ł  to, co ona. Po prostu zamarł i słuchał. Teraz pozostało w nim uczucie pustki. Nie chciał tego czuć, jednak nie mógł nic na to poradzić. Wstrząsnęła nim. Patrzył ukradkiem na każdy jej ruch. W jego oczach stała się jeszcze bardziej cenna.

                Dziewczyna usiadła za biurkiem i nie patrząc na lokaja powiedziała:

                - Mów, co wiesz.

                - Tak, pani – odrzekł – Obawiam się, że pan Stones miał rację. Odkryłem powiązanie śledczego Johnsona z osobą, która zamordowała kobietę w zeszłym tygodniu. Jednak jego akta są czyste.

                - Hmm… - mruknęła – Coś jeszcze?

                - Sądzę, że spróbują zaatakować w tym tygodniu, panienko – powiedział.

                - Na jakiej podstawie?

                - Mam swoje sposoby – uśmiechnął się lekko.

                Wtedy na niego spojrzała. Przewiercała go badawczym spojrzeniem. Nigdy mu nie ufała bardziej niż było to konieczne. Lokaj znosił spojrzenie pani. Jednak, gdy odwróciła powoli wzrok, poczuł… właśnie, co poczuł? Nie wiedział. Jednak na razie nie musiał wiedzieć. Najważniejsze teraz było to, by nikt nie odebrał mu tego, na co tak ciężko pracował.

                Nagle coś zauważył. Podszedł do Mai i przybliżył twarz tak, że dzieliło ich kilka centymetrów. Dziewczyna odsunęła się i zgromiła Sebastiana spojrzeniem.

                - Co… - zaczęła, ale jej przerwał.

                - Panienka ma rumieńce. Dobrze się panienka czuje? – spytał.

                - Rumieńce? – spytała zaskoczona i dotknęła dłońmi policzków. Były nienaturalnie ciepłe. Zmarszczyła czoło.

                - Czy mogę? – Lokaj podniósł rękę do jej czoła. Mai wstała.

                - Nie – odrzekła twardo. Demon westchnął cicho i wyszedł. Po chwili wrócił z termometrem w dłoni.

                - W takim razie, mogłaby panienka zmierzyć sobie temperaturę?

                Trzydzieści dziewięć stopni. Miała gorączkę. Sebastian od razu zagonił ją do łóżka. Przebrała się w piżamę i leżała zirytowana. Prawie nigdy nie chorowała. To chyba drugi raz w ciągu ostatnich trzech lat. Lokaj co chwilę proponował jej zimny okład, ciepłą zupę i inne rzeczy. Za każdym razem odmawiała. Jej irytacja sięgnęła zenitu, gdy spytał, czy ma jej poczytać książkę.

                - Dość. Nie jestem umierająca. Wyjdź – powiedziała chłodno. Demon lekko zaskoczony skłonił się i wyszedł.

                Mai położyła się na poduszkach. Nienawidziła chorować. Nudziła się leżąc w łóżku. Przewróciła się na bok i westchnęła cicho. Głowa jej pulsowała i było jej chłodno pomimo kilku dodatkowych koców, które przyniósł Sebastian. Znużona jednak, po chwili zasnęła.

                Lokaj zapukał cicho do drzwi. Minęła godzina, odkąd kazała mu wyjść. Musiał podać jej leki na zbicie temperatury.

                - Panienko? Mogę wejść? – spytał.

                Zero odpowiedzi. Wszedł do pokoju. Dziewczyna spała niespokojnie. Mamrotała coś przez gorączkę. Demon podszedł bliżej, odstawiając tacę na stół.

                - Se… bastian… - mruknęła przez sen. Zmarszczyła czoło, jakby coś ją martwiło.  

                Uśmiechnął się lekko.

                - Panienko… jaką miałabyś minę, gdybyś wiedziała, co mówisz przez sen? – mruknął do siebie. Przykrył ją dokładnie kocami.

                Gdy się obudziła, za oknem robiło się ciemno. Poczuła coś zimnego na czole. Gdy dotknęła tej rzeczy dłonią, zorientowała się, że to zimny okład. Sebastian musiał być w jej pokoju gdy spała. Zmarszczyła czoło na tę myśl. Na stoliku nocnym obok łóżka stał termos i karteczka:

Proszę się napić. Dobrze panience zrobi

                Westchnęła cicho. Ten demon ciągle ją czymś zaskakiwał. Odkręciła pokrywkę i nalała sobie gorącego napoju. Po kilku łykach poczuła ścisk w płucach. Ostawiła kubek na stolik i zasłoniła usta dłonią zanosząc się kaszlem. Kaszlała i kaszlała, aż oczy zaszły jej łzami. Gdy atak kaszlu minął, oddychała ciężko. Chciała ponownie sięgnąć po herbatę, ale zobaczyła, że całą dłoń ma we krwi. Przyglądała się jej przez chwilę, otępiała.

                W tej chwili do drzwi zapukał Sebastian.

                - Słyszałem jak panienka kaszle. Czy wszystko w po… - urwał ujrzawszy rękę Mai.

                Dziewczyna spojrzała na niego tępo i zemdlała. 

~~*~~

Nie wiem, czy jest dłużej niż ostatnio, ale mam nadzieję, że Wam się spodoba.

Piosenka to zmienione tłumaczenie utworu hallucination z drugiego musicalu Kuroshitsuji. Znajdziecie go a playlście. :)