VIII

                ­­­- Panienko! – krzyknął Sebastian i w ułamku sekundy znalazł się przy dziewczynie. Była nienaturalnie blada, a jej ciałem wstrząsały dreszcze. Przez chwilę zamarł trzymając ją w ramionach. Bił od niej chłód, co napawało go strachem. Jak mogła tak nagle znaleźć się na granicy życia i śmierci? Jeszcze rano była zdrowa.

                Ułożył ją na poduszkach i przygotował kompres. Wytarł dłoń Mai z krwi, po czym okrył dokładnie. Potem patrzył na jej twarz, pogrążony w myślach.

                Niemożliwe, żeby choroba tak szybko postępowała. Nie pozwoli, by umarła. Nie, gdy jej dusza zaczynała dopiero przyjmować ostateczny kształt.

                Zacisnął zęby. Musi coś zrobić.

                W nocy jej stan pogorszył się. Dziewczyna spała niespokojnie, gorączka podskoczyła, a z nosa leciała jej krew. Lokaj siedział przy niej cały czas i pilnował, by zbyt szybko nie słabła. Jednak na próżno. Nie widział jeszcze nigdy takiej choroby. Wszystko działo się za szybko. Po raz pierwszy zaczął się obawiać, że nie obroni swojego pana.

                Obudziła się nad ranem. Chciała usiąść, ale lokaj wyciągnął ręce by ją powstrzymać. Była za słaba.  Odepchnęła go łokciem i wsparła się na poduszkach. Rozejrzała się dookoła, po czym spojrzała na Sebastiana. Miał pusty wyraz twarzy, jednak po raz pierwszy odkąd go znała zdradziły go oczy. Bał się.  Dziewczyna zmarszczyła czoło i otworzyła usta, by rzucić jakiś komentarz, ale zaniosła się kaszlem. Sebastian momentalnie podał jej chusteczkę. Przycisnęła materiał do ust i czekała aż minie. Pociekły jej łzy. Gardło piekło żywym ogniem, głowa jej pękała, a kończyny były ciężkie jak nigdy dotąd. Gdy wszystko ustało, dyszała cicho. Tkanina przesiąkła krwią. Czuła w ustach metaliczny smak i gulę w przełyku, której nie mogła się pozbyć. Wszystko było nie tak. Jak to się stało? Jak w tak krótkim czasie mogła poczuć się tak źle?

                Uniosła rękę i wykonała płynny gest. Lokaj zrozumiał i wyjął z szuflady jej biurka czysty zeszyt. Podał go jej wraz z długopisem. Zaczęła pisać, próbując powstrzymać się od kaszlenia.

                Co mi jest? – napisała.

                - Przykro mi, ale nie mam pojęcia – powiedział cicho demon.

                Walczył sam ze sobą. Pierwszy raz go takim widziała. Wyraz jego oczu sprawiał, że miała ochotę wyrzucić go z pokoju, ale powstrzymała się.

                Pomysły?

                Pokręcił przecząco głową.

                Myśl!! - zirytowała się – Jesteś demonem, czy nie? 

                Nie odpowiedział. Poczuła chęć, by rzucić w niego zeszytem. Zamiast tego westchnęła. Od razu tego pożałowała. Poczuła kłucie w gardle i znów zaczęła kaszleć. Przycisnęła chustkę do ust i zamknęła oczy. Trzęsła się, marząc tylko o tym, by to się już skończyło.

                Opadła wyczerpana na poduszki. Sebastian wziął od niej zakrwawiony materiał. Mai przetarła dłonią twarz. Nawet tak drobny gest wymagał od niej nie lada wysiłku. Chwyciła długopis i znów zaczęła pisać.

                Przestań wyglądać tak, jakbyś się o mnie martwił. Nie oszukasz mnie. – napisała i podstawiła mu zeszyt pod nos.

                - Ależ ja nie… - zaczął, ale uniosła dłoń, każąc mu nie kończyć.

                Dosyć. Znajdź przyczynę i wyeliminuj ją, znajdź lekarstwo, pomóż mi wymyślić, co spowodowało tą chorobę, cokolwiek. Ale nie waż się na mnie patrzeć tym wzrokiem.

                - Tak, moja pani – powiedział.

                Zaczął krzątać się po pokoju, zmieniając wodę na okład, przynosił i odnosił różne leki. Mai patrzyła w sufit ignorując lokaja. Intensywnie myślała, jednak jej ociężałe i obolałe ciało oraz przyćmiony umysł nie ułatwiały jej zadania.

                Co mogło w jeden dzień wyniszczyć ją tak, by była na granicy życia i śmierci? Tak, wiedziała, że umiera. Z minuty na minutę czuła się coraz gorzej. Jednak nie przerażało jej to. Była zniecierpliwiona, że Sebastian jej jeszcze nie wyleczył, że jej plan pójdzie w łeb, że może nie dokonać swojej zemsty. Nienawidziła uczucia bezsilności. Przytłaczało ją, siejąc mrok w sercu.

                Zmusiła się do większego skupienia. Zakasłała cicho. To nie mogła być zwykła choroba. Wirus – nie. Bakteria – nie. Uczulenie – nie, nie, nie. A może…? Napisała coś szybko.

                Spróbowała usiąść, ale była zbyt słaba. Opadła na poduszki. Jednak osiągnęła swój cel. Lokaj podszedł do niej i już chciał coś powiedzieć, ale mu nie pozwoliła. Pokazała mu zeszyt. Na kartce widniało jedno słowo: TRUCIZNA.

                Sebastian wpatrywał się w kartkę niewidzącym wzrokiem. To było tak oczywiste, że miał ochotę się zaśmiać. Był głupcem, że na to nie wpadł. Po chwili jednak opanował się i zaczął myśleć. Z tego, co wiedział, nie istniała żadna trucizna, która powodowałaby podobne objawy. One nie działają w taki sposób… W każdym razie nie ludzkie trucizny. 

                Nagle go oświeciło.  L u d z k i e. Mikstura nie została sporządzona ze składników dostępnych na Ziemi. Nic dziwnego, że nie wiedział, co dolega jego pani. Szukał odpowiedzi nie tu, gdzie trzeba.

                Zerwał się na równe nogi.

                - Wiem, co panience podano – powiedział, powściągając emocje.

                Co?

                - To bardzo rzadka trucizna, jednak nie pochodzi… z tego świata. Wiem jak panience pomóc, jednak nie mam tu dostępnych środków.

                Więc je zdobądź. – napisała.

                 Znów zaniosła się kaszlem. Lokaj szybko podsunął jej kolejną chusteczkę. Jednak ten atak trwał dłużej niż poprzednie. Musiał się pospieszyć. Widział, że Mai nie przeżyje kolejnej nocy. Miał najwyżej sześć godzin. Zerknął na kieszonkowy zegarek. Dochodziła siódma. O godzinie pierwszej albo dziewczyna zacznie zdrowieć, albo będzie martwa.

                Gdy atak się skończył, opadła na łóżko. Powieki jej opadały.

                - Panienko… jeśli mam znaleźć antidotum, muszę panienkę opuścić na parę godzin – powiedział cicho. Nie chciał zostawiać jej w tym stanie samej, ale nie miał wyboru. Nie pozwoli, by ktoś odebrał mu jego duszę.

                - Skończ to – szepnęła Mai w odpowiedzi. Już nie wytrzymywała.

                - Proszę się przespać. Wrócę przed godziną dziesiątą – oznajmił. W odpowiedzi zamknęła oczy. Chciał ją dotknąć, pocieszyć. Ludziom to pomaga. Jednak wiedział, że w ten sposób tylko pogorszy sytuację. Wyszedł więc bez słowa.

                Leciał przez ciemność. Miał już prawie wszystkie składniki. Brakowało mu tylko jednego. Najtrudniejszego do zdobycia. Było jedno miejsce w tym wymiarze, gdzie można było dostać coś takiego. Zerknął na zegarek. Dziewiąta. Miał niecałą godzinę na to, by wrócić, a musiał jeszcze przygotować antidotum. Coraz mniej czasu. Teraz, gdy nie było w pobliżu Mai, targała nim nieludzka wściekłość. Ktoś odważył się skrzywdzić  j e g o  duszę. Jego własność. Jego panią. Miał ochotę zabijać, rozrywać, niszczyć. Nie daruje. Nie zapomni. Jak tylko upewni się, że życiu dziewczyny nic nie zagraża, osobiście odnajdzie osobę, która ją otruła i rozszarpie ją na kawałki. To była obietnica.

                Ciemność… Ból. Taak… ból. Wszechogarniający. Zabierający oddech. I krew. Gorąca, słodka, o metalicznym zapachu. Nagle otępienie. Łagodzi poprzednie odczucia. Tak dobrze… ale nie na długo. Wszystko powraca ze zdwojoną siłą. Czemu…? Dlaczego?!

                Czterdzieści minut później stał w swoim pokoju, z powrotem w ludzkiej formie. Rzucił składniki lekarstwa na łóżko i czym prędzej poszedł sprawdzić, jak się czuje Mai. Gdy otworzył drzwi, przy oknie mignął mu cień. Zamarł. Rozejrzał się uważnie dookoła wytężając wszystkie zmysły. Niczego jednak nie zauważył. Potem spojrzał na łóżko.

                - Mai – szepnął i jednym susem doskoczył do dziewczyny. Jej skóra była popielata, oczy były otwarte, a z ust ciekła jej krew. Był to przerażający widok. Puste spojrzenie przeszywało go na wylot. Wyglądała jak żywy trup. Słyszał jednak bicie jej serca. Było nieregularne i przerażająco ciche. Powstrzymując się przed wyładowaniem swojej wściekłości, zamknął jej oczy i otarł twarz. Potem poruszając się z nadludzką prędkością wpadł do swojego pokoju i zaczął mieszać zdobyte składniki. Bezustannie nasłuchiwał bicia serca swojej pani. Nie mógł się spóźnić.

                Wreszcie skończył. Przelał miksturę do fiolki i pognał do pokoju dziewczyny. Leżała nieruchomo, nieprzytomna. Gdyby nie jego demoniczny słuch, który wychwytywał każdy jej urywany oddech, pomyślałby, że już za późno. Słyszał jednak, że zostały minuty. Minuty oddzielające życie od śmierci.

                Rozchylił jej delikatnie usta i wlał pięć kropel. Nie stało się nic magicznego, ani olśniewającego. Trzeba było czekać. Oby się nie spóźnił.

                Po trzech minutach nastała cisza. Przerażająca cisza. Sebastian patrzył na Mai. Niemożliwe… Mimo że wiedział, że nic to nie zmieni, przyłożył ucho do piersi dziewczyny. Nic. Przecież zrobił antidotum… był pewien, że jest idealne. Więc dlaczego…?

                Oparł głowę o czoło dziewczyny. Było lodowate, nawet dla niego. Ktoś zabił jego panią. Ktoś odebrał mu posiłek życia. Czuł wzbierającą w nim furię. Było jednak coś jeszcze. Coś cięższego, mroczniejszego. Po chwili zorientował się, że to smutek. Najnormalniej w świecie było mu smutno. Stracił nie tylko duszę, ale też niezwykłą osobę. To odkrycie spowodowało, że jego myśli rozjaśniły się. Kontrolował swój gniew, napawał się nim. Nagle zamarł. JAK?!

                - Sebastian. Co ty wyprawiasz? Odsuń się – usłyszał rozgniewany szept. Odskoczył. Patrzył na Mai. Jej serce zaczęło bić. Przed chwilą martwa dziewczyna, teraz patrzyła na niego płomiennym wzrokiem. Zezłościł ją kontaktem cielesnym.

                - Co ty sobie wyobrażasz? I uspokój się, oczy ci świecą – beształa go.

                Miał ochotę się roześmiać. I to właśnie zrobił. Usiadł na krześle, na którym siedział całą poprzednią noc i roześmiał się. Żyła. Była na niego zła. ŻYŁA.

                Po chwili opanował się i spojrzał na dziewczynę. Patrzyła na niego bez wyrazu. Dobrze znał to spojrzenie. Wracała do siebie. Jej twarz zaczęła nabierać kolorów. Nadal lekko się uśmiechając przyklęknął obok łóżka.

                - Jak się panienka czuje? – spytał.

                - Bywało lepiej – odparła sucho.

                - Cieszę się, że żyjesz, pani – powiedział szczerze. Czuł ulgę i coś, co ludzie nazwaliby szczęściem. Chyba.

                - Ta. Ledwo zdążyłeś – mruknęła. Przyjął zamaskowane podziękowanie skinieniem głowy.

                - Przyniosę panience coś do jedzenia – rzekł wychodząc z pokoju.

                Mai leżała patrząc w okno. Była oszołomiona. Pierwsza rzeczą, którą zobaczyła po przebudzeniu, była twarz lokaja, bliżej niż kiedykolwiek. Widziała długie rzęsy rzucające cień na jego policzki, skrawek zmarszczonego z gniewu i żalu czoła. To ją zszokowało. Czu on udawał, czy naprawdę było mu smutno? Czy był w stanie czuć coś takiego jak smutek? Nie wiedziała.

                Potem kolejny szok. Sebastian się śmiał. Nie był to ten ironiczny, złośliwy śmiech, który słyszała wcześniej. Był szczery.

                Zamknęła oczy. Mimo że jej stan ciągle się poprawiał, była wyczerpana. Tak więc, gdy demon wrócił z miską rosołu, nie patrząc na niego zjadła ją i zasnęła.

~*~

                Następnego dnia Mai czuła się o wiele lepiej. Nadal miała bladą cerę i była wyczerpana, ale nic nie zagrażało jej życiu. Lokaj kazał zostać jej w łóżku i odpoczywać. Teraz to wszystko zdawało się być tylko złym snem. Kiepskim żartem, który zamiast rozbawić, budził niepokój i gniew. Sebastian bacznie obserwował stan pani, jednak gdy proponował coś więcej niż jakąś przekąskę, czy książkę, odsyłała go z kwitkiem. W dodatku ani razu na niego nie spojrzała. Była ciekawy dlaczego. Postanowił, że od teraz będzie jej lepiej pilnował. Nie mógł dopuścić, by taka sytuacja kiedykolwiek się powtórzyła.

                Cały dzień po głowie chodziły mu podobne myśli. Mai. Ochrona. Mai. Kto chciał ją zabić. I tak w kółko. Ona sama również próbowała się tego dowiedzieć. Osoba, która to zrobiła, musiała mieć kontakt z demonem. To nie ulegało wątpliwości. Tylko kto to mógł być…?

                Wieczorem pani wezwała go do swojego pokoju. Przełożył na talerzyk wciąż ciepłe ciasteczka czekoladowe i nalał chłodnego mleka do szklanki. Przełożył wszystko na tacę i ruszył po schodach.

                Dziewczyna siedziała na łóżku i patrzyła się na kartkę przed sobą.

                - Mam coś – powiedziała nie patrząc na niego.

                - W sprawie?

                - Kto mógł mnie otruć.

                Zamarł. Spojrzał na nią, ale Mai milczała.

                - Więc? Jak panienka myśli, kto mógłby zrobić coś takiego? – spytał spokojnie.

                W rzeczywistości był kłębkiem nerwów. Kto? Kto to był?

                - Pomyśl. „Choroba” rozwijała się nadzwyczaj szybko. Więc nie mogłam zostać otruta więcej niż pół, maksymalnie dzień wcześniej. W tym czasie tylko jedna osoba była w stanie mnie otruć – powiedziała.

                - Leo – szepnął Sebastian. 

~~*~~  

               Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał :3 Przepraszam, że tak późno, ale się rozchorowałam i nie miałam siły pisać :< Ale już mi lepiej i mam nowe pomysły :D 

Wiem, że ten i poprzedni rozdział miały w sobie dość dużo... tragizmu xD (czasem przesadzonego, ale ćsiiii :P)  Jednak uwierzcie, że wniesie to dużo do akcji i przerodzi się w coś o wiele ciekawszego :3 

Tak więc komentujcie śmiało! Czekam na Wasze zdanie ^^