XVIII

                 Mai otworzyła oczy. Przez chwilę nie wiedziała, gdzie jest, ale zaraz przypomniała sobie wszystko. Aaron został na obiedzie, a potem do późnego wieczora rozmawiali i wygłupiali się. Musiała zasnąć, a on albo Sebastian zanieśli ją do łóżka. Nigdy wcześniej nie siedziała tak długo z żadnym człowiekiem. Czuła, że pękła jakaś bariera, która wcześniej ją od wszystkich oddzielała.

                Usiadła i rozejrzała się sennie dookoła. Był późny ranek. Przeciągnęła się i ruszyła do łazienki. Wzięła prysznic i przebrała się w luźne spodnie i T-shirt. Gdy wyszła, zauważyła, że ogrodnik również już wstał i idzie w jej stronę.

                - Hej, mała. Jak się spało? – spytał.

                - Dobrze. A tobie?

                - Zarypiście  - przeciągnął się.

                Dziewczyna zauważyła, że chłopak ma na sobie inne ubrania i wilgotne włosy. Najwyraźniej też dopiero wziął prysznic.

                - To jakie plany na dziś? Może trochę zmniejszymy nasze kredyty? – spytał mrugając w żartach.

                Wywróciła oczami.

                - Musze iść dzisiaj do biura. W zeszłym tygodniu nie mogłam, więc mam trochę roboty. Ale jak chcesz, to możemy pójść wieczorem – zaproponowała.

                - Dla mnie super – uśmiechnął się. – To na czym wczoraj stanęło?

                - Wisisz mi dużą kawę, tort i dziesięć lizaków – oznajmiła wyliczając na palcach.

                - Tylko żebyś nie dostała cukrzycy – zarechotał. – Za to ty wisisz mi kawę, kino, jakąś historię ze swojego życia i… o, i masz pokazać mi siebie w rozpuszczonych włosach.

                - Muszę? – skrzywiła się. Nie lubiła, kiedy oglądali ją wtedy inni ludzie.

                - Nie wykonałaś zadania, więc musisz zapłacić – wyszczerzył zęby.

                - Kto normalny rozbierałby się dla twojej chorej przyjemności? – burknęła.

                - Tak, tak.

                Zeszli na parter w kierunku jadalni, przekomarzając się po drodze. Drzwi, tak samo jak poprzedniego dnia, były otwarte, a na stół zastawiony był różnymi lekkimi potrawami.

                - Łał. Masz taką ucztę każdego dnia? – spytał Aaron.

                - Niezbyt. Sebastian zwykle robi porcję tylko dla mnie…

                - Czyli to z mojego powodu? Chyba będę musiał mu podziękować – skrzywił się.

                Usiedli i zaczęli jeść. Po chwili Mai odezwała się, chcąc zadać już od dawna nurtujące ją pytanie:

                - Nie lubisz Sebastiana?

                - Hmm? A… nie wiem, nie przepadam za nim – powiedział ostrożnie.

                - A czemu? – przechyliła lekko głowę na bok.

                - A czemu pytasz.

                - Jestem ciekawa – odparła, wkładając do ust kawałek tosta.

                - Otacza go taka dziwna aura. Poza tym, jego wzrok mnie przeraża. Uśmiecha się, ale założę się, że w myślach rozszarpuje tych ludzi na strzępy – wzdrygnął się.

                Nie odpowiedziała. Trafił w sedno.

                - A ty? Nie boisz się go? – spytał.

                - Nie.

                - A lubisz go?

                - Nie wiem.

                - Co to za odpowiedź? – obruszył się.

                - Normalna. Jest moim lokajem, słucha moich rozkazów. Nie muszę go uwielbiać. Robi to, co mu każę, więc nie widzę powodu do tego, by go lubić, ani do tego, by nienawidzić.

                - Głębokie – mruknął.

                - Tak, jak twoja wanna – wywrócił oczami. Wczoraj w kółko to powtarzał.

                - Hahaha, mówiłem, że to powiedzonko jest świetne!

                - Mhm.

               

                Siedzieli i rozmawiali jeszcze przez chwilę, a potem Mai przebrała się i wyszli z domu kierując się w stronę auta stojącego na podjeździe. Dziewczyna usiadła za kierownicą i pojechali w stronę miasta. Wysadziła Aarona niedaleko jego domu, a sama ruszyła do centrum. Na samą myśl o tym, co ją czekało na miejscu, miała ochotę zawrócić.

                Wjechała na trzecie piętro i przepustką otworzyła drzwi. Gdy szła do swojego stanowiska, ludzie patrzyli na nią zmartwionym wzrokiem. Niektórzy wymrukiwali słowa przywitania, ale ona tylko kiwała głową. Ledwo usiadła przy biurku, do gabinetu wpadł Leo.

                - Mai! – sapnął z ulgą. – Czemu nie odbierałaś? Dzwoniłem do ciebie milion razy!

                - Wiem – odparła, włączając komputer. Wyjęła z torebki dokumenty i rozłożyła je na blacie.

                - I co? To wszystko? Wiesz jak się martwiłem?! Żadnego sygnału życia, nic! Przecież jesteśmy partnerami, a…

                - No właśnie – przerwała mu. – Jesteś moim partnerem w pracy, a nie niańką. Nie muszę ci się za każdym razem meldować. A teraz daj mi pracować – powiedziała zimno. Miała go dość.

                - Co ci się stało? – spytał, jakby dopiero ją zobaczył.

                - Nic. Wyjdź stąd. Zaraz mam spotkanie z szefem i muszę się przygotować.

                Nie patrzyła na niego. Chciała, by zostawił ją w spokoju.

                - Nie wyjdę, dopóki mi wszystkiego nie wyjaśnisz – odparł. Rzuciła mu tak lodowate spojrzenie, że aż zaniemówił.

                - Wyjdź stąd, Leo. Idź i zostaw mnie w końcu w spokoju.

                Mimo, że powiedziała to spokojnie, ton jej głosu sprawił, że mężczyzna poszedł bez słowa. Westchnęła. Musiała to skończyć. Nagle do drzwi zapukał jej szef. Wstała i podała mu rękę.

                - Dzień dobry, Mai. Chciałaś mnie widzieć?

                - Owszem. Chcę z panem o czymś porozmawiać.

                - O czym? – spytał siadając na krześle. Dziewczyna zrobiła to samo.

                - Rozwiązałam sprawę morderstw z ostatniego miesiąca – powiedziała.

                - Naprawdę? W takim razie słucham.

                - Z pewnych względów bezpieczeństwa nie mogę zdradzić nazwiska, ani dokładnych okoliczności popełnienia przestępstwa. Jednak morderca został… unieszkodliwiony.

                - Rozumiem… - przebiegł wzrokiem po skaleczeniach na jej twarzy. - A motyw?

                - Prowokacja – powiedziała krótko.

                Mężczyzna przypatrywał jej się podejrzanie. Dziewczyna westchnęła.

                - Pamięta pan warunek, pod którym zgodziłam się tu pracować i moje ostrzeżenie? – spytała.

                - Owszem. Masz prawo do zachowania informacji, które mogłyby narazić społeczeństwo na niebezpieczeństwo. Cokolwiek miałoby to znaczyć.

                - A ostrzeżenie?

                - Nie drążyć głębiej, „bo wszyscy tego pożałujemy.” – westchnął i wstał.

                - Tu jest raport i informacje, które można przekazać mediom – powiedziała i podała śledczemu teczkę.

                - Dziękuję.

                - Ja również.

                Mai patrzyła przez chwilę za mężczyzną, kiedy wyszedł z biura. Kolejna sprawa z głowy. Obróciła się na krześle w stronę komputera i otworzyła pocztę. Czekało ją jeszcze sporo pracy.

                Po godzinie siedemnastej, dziewczyna wyszła z budynku i skierowała się w stronę auta. Zatrzymała się jednak zaskoczona, gdy zauważyła, że obok pojazdu stoi Sebastian. Widziała go po raz pierwszy od czasu, gdy kazała mu nie pokazywać się jej na oczy. Nie uśmiechał się jak zwykle. Był poważny, coś w jego twarzy sprawiało, że wydawał się być wręcz smutny.

                - Pani – skłonił się.

                - Co cię tu sprowadza? – spytała. To musiało być coś ważnego. Nie złamałby jej rozkazu pojawiając się z byle błahostką.

                - Zamierza się teraz panienka spotkać z panem Tarverem, czyż nie?

                - Owszem – odparła ostrożnie. Nie podobał się jej ton.

                - Ośmielę się stwierdzić, że nie jest to najlepszy pomysł.

                - Czemu? – spytała twardo.

                - Może to być niebezpieczne. Mam obowiązek cię, pani chronić, więc w ramach tego obowiązku odradzam spotykanie się z panem Aaronem – powiedział poważnie. Nie patrzył na nią.

                - Chce mnie zabić? – spytała wprost.

                - Nie wydaje mi się. Jednak przebywanie z nim może być niebezpieczne.

                Dziewczyna pogrążyła się w myślach.

                - Jest człowiekiem? – odezwała się po chwili.

                - Owszem.

                - W takim razie dam radę – oświadczyła. – Spotkam się z nim. Jednak bądź czujny.

                - Tak, pani – skłonił się.

                - Dziękuję za ostrzeżenie. Idź już.

                Tak jak powiedziała, tak zrobił. Skoczył w powietrze, zostawiając po sobie dziwną pustkę. Mai potrząsnęła głową, chcąc pozbyć się ponurych myśli. Wsiadła do samochodu i ruszyła do kawiarenki, gdzie umówiła się z ogrodnikiem.

                Ten już na nią czekał. Gdy zobaczył jak wchodzi do środka, uśmiechnął się szeroko i pomachał. Podeszła do niego i usiadła naprzeciwko.

                - Witam, pani detektyw. Jak tam praca?

                - Nudy – mruknęła i skinęła na kelnera, by podszedł odebrać zamówienie.

                Rozmawiali przez chwilę o błahych sprawach. Dziewczyna wydawała się rozluźniona, ale naprawdę obserwowała dokładnie każdy ruch bruneta. Wiedziała, że Sebastian jest w pobliżu i również pilnuje sytuacji. Mogła poczuć na sobie jego przeszywające spojrzenie.

                - No dobra, to teraz twoja kolej – powiedział nagle Aaron. Przechyliła pytająco głowę. – Twoja zapłata. Opowiedz jakąś historię ze swojego życia.

                - Hmm – mruknęła naburmuszona.

                - No weź, dawaaaj. To nie musi być nic wielkiego.

                - No dobra… - zastanowiła się przez chwilę. – Kiedy byłam mała, razem z rodzicami i bratem często lataliśmy do Japonii. Uwielbiali ten kraj, a wkrótce i mnie tym zarazili. Całymi dniami mówiłam tylko po japońsku, a pokojówki irytowały się, próbując zgadnąć, o co mi chodzi.

                - Naprawdę? – zaśmiał się. – To musiało przezabawnie wyglądać. A co się teraz dzieje z twoją rodziną? - spytał.

                - Nie żyją – odparła chłodno.    

                - … wybacz, nie chciałem… - zmieszał się.

                - Nie szkodzi.

                - … nie wiedziałem, że umiesz mówić po japońsku – próbował zmienić temat. Znaczy się… masz japońskie imię, ale myślałem, że to tylko taki kaprys, czy co…

                - Nie. Mówię płynnie po japońsku – odparła.

                - A…

                - Nie, nie zacznę nagle mówić w innym języku.

                - Ale czemu…? No weź! – zaczął marudzić, ale nie ustąpiła. Westchnął.

                - Wredna jesteś.

                - Mhm.

                Dopijali kawę w milczeniu.

                - Hej, mam świetny pomysł! – wykrzyknął nagle Aaron.    
                - Znam pewne piękne miejsce, chodź, chcę ci coś pokazać.

                - Dobra, już – mruknęła, kładąc pieniądze za napój na stole.

                Wyszli na zewnątrz. Było już ciemno, a chłodny wiatr wkradał się pod poły jej płaszcza, wywołując gęsią skórkę. Chłopak szedł przez nią, prowadząc w stronę mniejszych dzielnic.

                - Gdzie idziemy? – spytała.

                - Zobaczysz.

                Był podekscytowany. Dziewczyna maszerowała więc za nim, czekając, aż zobaczy cel ich spaceru. Nagle Tarver otworzył drzwi do wysokiego budynku i skinieniem ręki zaprosił ją do środka. Weszła, rzucając mu nieufne spojrzenie. Weszli do windy, a ogrodnik nacisnął przycisk prowadzący na najwyższe piętro. Potem wspięli się jeszcze po schodach i wyszli na dach.

                - Witam w moim małym raju – ogłosił uroczyście.

                Mai rozejrzała się i przez chwilę zaparło jej dech. Całe miasto świeciło tysiącami lamp, świateł i odblasków. Wydawało się być otoczone łuną ciepłego blasku. Niczym oaza po środku ciemności.

                - Pięknie – szepnęła podchodząc do barierki. Aaron stanął obok niej.

                - Co nie?  

                Stali tak przez chwilę w milczeniu, podziwiając widoki. Dziewczyna zamknęła na chwilę oczy i przypomniała sobie jak po kilku latach życia w niewoli, znów zobaczyła niebo. Czuła się dokładnie tak samo jak wtedy. Jakby uciekła z klatki.

                - Mai… - mruknął chłopak.

                - Hm?  

                - Muszę ci coś powiedzieć – odparł, patrząc cały czas przed siebie.

                - Słucham – cały czas na to czekała. Odkąd Sebastian ją ostrzegł przed ogrodnikiem, wiedziała, że ma jakąś tajemnicę. I że prędzej czy później jej ją wyjawi.

                - Wiesz, kiedy trzy lata temu pozwoliłaś mi u siebie pracować, byłem naprawdę szczęśliwy. To moja pierwsza praca. Byłaś dla mnie aniołem zesłanym z nieba, który spełnił moje marzenie – zachichotał cicho. – Jakieś pół roku potem, dostałem propozycję. Miałem posłużyć za jakiegoś szpiega.

                - Po co?

                - By cię znaleźć – powiedział. – Nie wiedzieli, że dla ciebie pracuję, a wybrali mnie jako przypadkowego, niezbyt bogatego cywila. Chciałem im odmówić, ale zagrozili, że zabiją moją rodzinę – przeczesał palcami włosy.

                - Wymyślałem, co mogłem, by cię nie wkopać. Dowiedziałem się o trochę o tobie – szepnął. – To, że byłaś więziona i torturowana, i to, że uciekłaś.

                - Tylko tyle?

                - Co…?

                - Tylko tyle ci powiedzieli? – spytała chłodno.

                - Tak.

                - W takim razie pozwól, że powiem ci dla kogo pracujesz. Jest to organizacja, która porywa dzieciaki, trenuje ich na zabójców i zmusza do walk. Przez dwa lata trenowałam się na morderczynię. Byłam bita, torturowana, nawet nie pamiętam ile razy próbowano mnie zgwałcić. Kiedy moi rodzice przyszli mi pomóc, ich i wszystkich, którzy im towarzyszyli, zamordowano na miejscu. Potem mój brat podstawił się i dał porwać jak ja. W końcu zmuszono nas do walki. Kiedy się poddałam, pobito mnie prawie do nieprzytomności, a potem na moich oczach go zamordowano – mówiła z lodowatym spokojem w głosie.

                Aaron patrzył na nią z przerażeniem.

                - Jak myślisz, ile ludzi zabiłam? – cisza. – Zabijałam nawet po ucieczce z tamtego piekła. Jestem morderczą maszyną, która ma wpisana tylko jedną komendę.

                - Jak… jak uciekłaś? – spytał.

                - Ktoś mi pomógł. Wyciągnął mnie stamtąd i wyrżnął ich w pień. Jednak organizacja dalej działa. Pięćdziesiąt procent nierozwikłanych zniknięć dzieci, to porwania do walk. Żyje tylko po to, by ich wytępić.

                - Ale... Mai, co ty mówisz? Nie! – krzyknął.

                - Czy ty byś się po czymś takim mógł normalnie uśmiechać? Bo ja już chyba nie potrafię.

                - To prawda? – szepnął.

                - Czemu miałabym kłamać? To ty wyznałeś, że jesteś szpiegiem. Próbują mnie namierzyć i wyeliminować, zanim im zagrożę.

                - Ale… nie – przetarł twarz dłońmi, patrząc na nią szeroko otwartymi ze strachu oczyma.

                - Nie zdziwię się, jeśli teraz będziesz chciał mnie wydać – powiedziała szczerze. – Ale najpierw… - nagle w jej dłoni pojawiło się długie, ostre ostrze. Wymierzyła je w gardło bruneta.

                - Musze wiedzieć, kto ci to wszystko zlecił. 

~~*~~

                 Z racji, że ostatnie notki były trochę krótsze, a egzaminy się skończyły, dzisiejszy rozdział będzie dłuższy niż zwykle :D Mam nadzieję, że te dodatkowe kilkanaście linijek Wam się spodoba xDD 

                 Chciałabym gorąco podziękować Mei, za podsunięcie mi świetniego pomysłu (jestes geniuszem :*) 

                  Liczę na szczere opinie w komentarzach. Pozdrawiam i do napisania! :D